Himalaya for ein tur! (Framtid som VG-journalist...?)

For turen i Peru (hausten 2008) lagde eg heile reiseruta mi i google maps og hadde egentlig tenkt å gjere det samme her, men det gjekk så mykje kjappare å knabbe dette i staden for:

Nayapul, Ghangruk, Chhomrong, Doban, MBC, ABC (!!), Doban, Jhinudanda og Nayapul var vår reiserute.

Vi reiste med bil frå Pokhara til Nayapul der turen starta og gjekk via Bire Thati (eller Birethani. Alle plassane får minst to stavemåtar ved oversettelse til det latinske alfabetet...) og Syali Bazar til Ghandruk (Ghangruk).

Hjerteknusar i Gandruk/Gandrung/Ghangruk...!

Dag to gjekk til Chhomrong som ikkje ser så langt ut, men det er tusen høgdemeter i forskjell og først måtte vi opp frå 1940 til 2100, så ned til 1750 og opp til 2200. Etter det bar det ned heilt ned igjen til 1900 og SÅ opp til 2340 moh. Som sagt tidlegare så er denne turen altså ikkje rett opp og rett ned igjen... Dag tre gjekk frå Chhomrong til Doban og alle visste at på tilbakevegen skulle vi opp alle dei 1500 trappene frå Chomrong igjen (heilt på toppen av alle trappene til venstre på neste bilete).

På tilbakturen begynte eg aa telle trappetrinn for å få inn rytmen og det gjkk overraskande greit. Men det er klart at øl til lunch i Chhomrong smakte ekstra godt..!

Det fantastiske er at omgjevnadane på denne turen er så spektakulære at ingen steintrapper klarte å skremme oss til å snu, så følget med dårlige ledd, antibiotikakur og eit ny-skada kne humpa seg vidare opp og ned trappene i dette eventyrlandskapet. Vi fann som sagt ein ny venn den første kvelden og sørkoreanaran vår viste seg å vere eit vandrande medisinskap. Med ca ein million myggstikk eller loppebitt, (gjerne akkurat der skoen trykkje sånn at ein får kontinuerlig påminning...) var det for eksmpel godt å ha multimedisinen tigerbalsam tilgjengelig. Du får kjøpt det i bøtter og spann i Nepal og det kan (skal?) brukast til alt.

Myggstikk og småplager blir lite viktig når ein vandrar i eit landskap som dette. Nokre stader var det tett skog med eit orkester av sirissar som var så entusiastiske at det var vanskeleg å halde ein samtale gåande. 

Som sagt var fotograferinga ein viktig del av turen for meg, og sida eg aldri har brukt manuelle innstilllingar på eit kamera før, brukte eg ein del tid på kvart bilete (perfeksjonisten i meg fekk verkeleg slå seg laus). Dei som kjenner meg veit òg at eg ikkje trivs så godt med å gå veldig seint, så i starten av turen fekk eg både i pose og sekk: perfeksjonering og småjogging. Eg stoppa for å ta bilete, for så å ta dei andre igjen. Av naturlege årsaker dabba denne intervalltreninga av etter vi passerte 3000 meter...

 Frå Dovan/Doban (2500) gjekk vi til Machapuchare base camp (MBC) på 3700moh som var siste stopp før toppen. I løpet av denne dagen endra omgjevnadane seg drastisk fordi vi passerte tregrensa på denne strekninga. 

Det er tre år sidan sist, men kroppen klarte seg fint i tynn luft denne gongen òg. Det var sjølvsagt tungt og den siste trappa opp mot  MBC var temmelig lang. Med tanke på at Mette eigentleg skulle ha snudd den andre dagen, var vi likevel i finfin form alle saman. 

Då vi kom til MBC var fjella gøymd bak skyene, men etter å varma oss i spisehallen ei stund sa folk at det var klarver ute. Eg hadde ikkje dei store forventningane der eg tusla mot vindauget, men fekk meg ei overrasking som på godt norsk blew me away:

Det blei litt nattfotografering her òg. Nemnde eg at eg elskar det nye kameraet mitt..?

Denne siste natta før målet låg eg ca ein cm over madrassa og berre venta på at klokka skulle bli halv fire og tid for å stå opp. Vi ville som dei fleste andre stå opp tidleg for å nå opp til ABC til soloppgong. Det ville for så vidt vere fantastisk å sjå fjella bli gradvis opplyst frå stien òg, men målet var sett og adrenalinet sørga for at eg peisa på det siste stykket frå 3700 til 4130 moh og følte meg sprekare enn nokon gong. Når ein får sjå noko slikt,

kjennes det uansett som om ein kan løfte fjell...!

Kvikklunsjen hadde overlevd  eit døgers transport (ikkje imponerande), tre veker i Mette og Ole sin varetekt (imponerande etter eit halvt år med snever tilgong på norsk sjokolade...!) og opp alle dei energikrevjande trappene mot ABC (overstadig imponerande!). 

Dette var dagens produktplassering og Freia burde sponse påskesnopet vårt frå no av..!

Vanvittig herlige folk på tidenes tur!

Bildene kan på ingen måte samanliknast med å vere der, men eg er glad eg tok 240 bilete på dei to timane vi var på toppen likevel... Eg hadde store problem med å gå derfrå og vurderte å la dei andre gå ned utan meg og bli ei ekstra natt på base camp saman med nyvunne venner. Etter å ha fått lov til å knipse litt meir var det likevel mest rett å fortsette turen saman med dei vennene eg starta med, så eg danna baktroppen ned mot MBC med foto-stopp kvar 100 meter...

Frå ABC gjekk turen tilbake til MBC for frokost, klestørk og solslikking. Vi hadde fått bestilt rom i Doban der vi overnatta på veg opp, så vi tok det med ro og lot kroppen ta seg litt inn igjen. I Doban viste det seg at det ikkje nyttar å bestille om ein ikkje møter opp før andre likevel. Etter litt om og men fekk vi eit telt og ei seng på deling, men det vart ei kald natt. Veret og utsikten dagen etter var upåklagelig og vi fekk rista kulden ut av kroppen. 

Etter å ha passert Chomrong igjen (vanvittig mange trapper og den beste Dal Bhaat i Nepal ) fekk vi tidenes belønning i Jhinu/Jhinudanda den siste kvelden i fjella: Å ligge til bløyt i ei varm kjelde nede ved elva med kald pils og stjerneklar himmel...!

Den siste dagen i fjella bar mindre preg av bratte trapper, noko som var kjærkomment for dei fleste. Men kva er dette?

Og vips, så la eg på 557 trappetrinn til turen i 36 varmegrader. Hadde eg visst at det var så varmt hadde eg kanskje revurdert. Mine nye venner var ein smule overraska over min iver etter å springe i trapper for å kikke på eit mikrokraftverk, men enkelte var nok litt meir prega av kvelden i forveien enn meg, så det er forståeleg...

Linjer i landskapet...

Stien tilbake mot Nayapul gekk gjennom ubeskrivelig nydelege omgjevnadar og det vart mange stopp for å ta inn inntrykka.

Eg kan ikkje få anbefalt denne turen nok til turglade, fjellfantar, fotogalne og generelle entusiastar! For min eigen del er dette garantert ikkje siste tur mellom kvite toppar!!